Nieuwe bewoners

Afgelopen week was het druk in De Kapel.
Op twee dagen tijd hebben de vrijwilligers zo’n 30-tal mensen bediend.
Ik was er vandaag ook bij om te helpen.

De medewerkers hadden ons al verteld dat er nieuwe bewoners waren aangekomen.
Uit Eritrea. De meesten alleenstaande mannen en ook vrouwen.
De mannen die ik heb gezien waren best jong en mager.

Deze mensen hebben een tijdlang in Libië gezeten.
Herinneren jullie nog die vreselijke beelden op het nieuws van een aantal jaren geleden?
Ja zeker, in Libië werden (en ik ga ervan uit dat dat nog steeds aan de gang is) vluchtelingen ontvoerd, gemarteld en tot slaaf gemaakt.

Opgelet: onderstaande video bevat schokkende beelden. Niet voor gevoelige kijkers!

De verhalen zijn ronduit verschrikkelijk.
Het trauma zit diep. Het is ongelooflijk wat mensen kunnen doorstaan en nog navertellen.
Je ziet het misschien niet aan de buitenkant, maar deze mensen dragen stuk voor stuk een schrijnend verhaal met zich mee.

Niettemin, voor een groep Eritreeërs is de horror afgelopen.
Ze nemen deel aan het hervestigingsproject en zijn dus kortgeleden in Fedasil Alveringem aangekomen.
Natuurlijk hebben ze nog wel een hele weg voor de boeg. Het is allemaal heel nieuw voor hen.

Kleine maten

Vandaag was ik in De Kapel en rond een uur of twee kwam Wendy binnen met enkele Eritrese mannen.
Vriendelijke jongens en de taalbarrière was er natuurlijk ook weer bij. Niettemin waren we vandaag met drie vrijwilligers daar: Fabienne, Wim en ikzelf. Dat maakte dat we de mensen snel konden helpen en tegelijk werd er ook kledij gesorteerd en de rekken aangevuld.

De Eritrese mannen hadden vorige week schoenen kunnen uitkiezen uit een lijst, waarna de schoenen werden besteld. Want we hadden absoluut niet genoeg schoenen in onze rekken liggen. Aan mannenschoenen hebben we steeds een gebrek in De Kapel. We krijgen er weinig binnen, vooral van de sportieve soort die natuurlijk het meest gewild zijn.

De bestelde schoenen waren al heel snel aangekomen en lagen netjes gelabeld klaar voor de bewoners om op te halen. Wat ons meteen opviel was dat de Eritrese mannen echt kleine schoenmaten hebben: van 39 tot ca. 42. Probeer maar eens mannenschoenen te vinden in maten 39 en 40, geen sinecure. Neutrale vrouwenschoenen waren dan het alternatief. Niet ideaal, maar beter dan niks.

Ook is het niet eenvoudig om de juiste maat te vinden. Er was wat verwarring over de Europese maten, waardoor enkele Eritreeërs eindigden met schoenen die te groot waren.
“No problem,” “it’s okay,” of wat gebarentaal om uit te leggen dat ze er geen probleem van maken. We beloofden aan ze te denken als we de juiste maat schoenen binnen krijgen.

Jassen! Nog zo’n probleem. We hebben wel een rek met jassen voor mannen, maar ze zijn bijna allemaal te groot. Onze laatste Kapel-klant paste zelfs in een kindermaat aan broeken. Dus kregen we het idee om de box met kinderbroeken eens uit te sorteren om te kijken of er broeken tussen zitten die ook de volwassen mannen zouden passen.

Het is behelpen, maar het is leuk en lonend werk.
De mensen zijn dankbaar en het is fijn om hen een welkom gevoel te geven na die lange, barre reis die ze hebben ondernomen. Het is ook mooi om al die solidariteit te zien van mensen die doneren. Op een of andere manier valt alles altijd op z’n plek en is er voor ieder wat wils.